ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ
ΤΟ ΚΑΤΑ HERO GOURMET ΛΕΞΙΚΟ (ΤΟΜΟΣ ΙΙI)

Ομελέτα λοιπόν. Η απόλυτη αποτυχία. Γαμώτο.
Εννοείται με πατάτες, εννοείται με φέτα, εννοείται με μανιτάρια και πιπεριές.
Πρώτη φορά δοκίμασα να φτιάξω πριν κανα τρίμηνο. Ω τι ευτυχία, την πέτυχα. Και δεν κόλλησε στο τηγάνι και δεν πέταξα τη μισή στο πάτωμα στην προσπάθεια να τη γυρίσω και δεν χάλασε το σχήμα της και ήταν νόστιμη και και και. Όλα τα καλά του κόσμου τα είχε. Αλλά μείναμε εκεί. Η πετυχημένη μου ομελέτα ήταν σαν τα one hit wonders συγκροτήματα: μία και μοναδική η επιτυχημένη τους εμφάνιση. Πώς λέμε Los del Rio «Macarena», έτσι και η ομελέτα μου: μία φορά έχει την ευτυχία να τη δει κανείς (την επιτυχία).

Η μάνα μου κάνει καταπληκτική ομελέτα: πάχος τούβλου, το απόλυτο σχήμα, η τέλεια γεύση, το αβγό τόσο άψητο όσο χρειάζεται ώστε να μην σου κάθεται η κάθε μπουκιά στο λαιμό. Σε συνδυασμό με χωριάτικη σαλάτα, ήταν πάντα το σαββατιάτικό μας μεσημεριανό (μιας και οι υποχρεώσεις της λαϊκής και του σουπερμάρκετ δεν άφηναν χρονικά περιθώρια για πολύπλοκα φαγητά).
Πριν κανα μήνα που ήμουν Ελλάδα, πάει η μάνα μου να φτιάξει ομελέτα (ναι, για Σάββατο), «έλα» μου λέει «να δεις πώς τη φτιάχνω». Προσβλήθηκα εγώ. «Σε παρακαλώ» της λέω με ύφος υπεροπτικό, «έφτιαξα ομελέτα και βγήκε τέλεια, ούτε την έχυσα ούτε την διέλυσα». Και προσπέρασα.

Και έκτοτε με προσπερνάει η ομελέτα. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως ενοχλήθηκε από την υπεροψία μου. Έχω την υποψία ότι η ελληνική ομελέτα με κάρφωσε στην αγγλική. Δεν ξέρω, δεν ξέρω, πολλά περνάνε από το μυαλό μου. Ίσως φταίει ότι την είπα σε έναν κυριούλη στο site που ενώ δήλωνε σεφ σε ένα σχόλιο, στο ακριβώς από κάτω εξέφραζε την απορία γιατί πάντα του πέφτουν τσόφλια μες στο μείγμα των αβγών.

Αυτό παραδόξως είναι το μοναδικό που δεν μου έχει πάει στραβά. Όταν αποφάσισα να επαναλάβω τον αρχικό μου θρίαμβο, η ομελέτα κόλλησε στο τηγάνι, οι πατάτες άπλωσαν πολύ και το αβγό δεν τις έδεσε καθόλου, η μισή έπεσε στο πάτωμα όταν πήγα να τη γυρίσω (αφού ξεκόλλησα τη μισή από το τηγάνι) και την έφαγε το σκουπάκι black n’ decker: το σκυλί μας. Την φάγαμε βέβαια, τι να κάναμε, πεινούσαμε. Παραδόξως ο καλός μου είπε ότι ήταν μια χαρά, αλλά μάλλον πεινούσε πολύ για να καταλάβει τη διαφορά.

Την τρίτη φορά ήταν η απόλυτη καταστροφή. Είπα να βάλω παραπάνω λάδι στο τηγάνι για να μην κολλήσει: αποτέλεσμα, και πάλι κόλλησε. Είπα να χρησιμοποιήσω βαθύτερο και μικρότερο τηγάνι για να μην απλώσουν οι πατάτες και να δέσουν. Αποτέλεσμα: δεν έδεσαν οι πατάτες, δεν μιλιούνταν καν. Είπα μήπως έφταιξε το ότι έριξα μανιτάρια-πιπεριές μες στο μείγμα των αβγών, τα έβαλα μες στις πατάτες. Αποτέλεσμα: ένα χάλι, όπως και πριν. Αυτό που σέρβιρα ήταν αυτό που οι Άγγλοι ονομάζουν scrambled eggs, ήτοι χτυπημένα αβγά ανακατεμένα στο τηγάνι, με πατάτες-πιπεριές-μανιτάρια-φέτα ανάκατα μες στον γενικό χαμό. Ντρεπόμουν που το σέρβιρα. Βέβαια και πάλι φαγώθηκε από τον καλό μου (να’ναι καλά), με μερικά μειδιάσματα αυτή τη φορά όμως. Δεν τόλμησε να πει τίποτα φυσικά, γιατί θα εισέπρατε ανάλογη απάντηση («την άλλη φορά να τη φτιάξεις εσύ»).

Τις υπόλοιπες φορές, μια από τα ίδια. Τρία τηγάνια έχω, τα δοκίμασα όλα με πλήρη αποτυχία. Δοκιμάστηκαν και προτηγανισμένες πατάτες, τίποτα. Πήρα και αβγά πιο καλά (αυτά από αλανιάρες κότες που έχουν φάει πολύ ωμέγα 266), τζίφος. Κοντεύουμε να πάθουμε χοληστερίνη από τόσο τηγανητό.
Απογοητεύτηκα όμως. Και είναι και βολικό φαγητό, ρε γαμώτο. Φτιάχνω όσπρια-λαχανικά-λαδερά για μένα, φτιάχνω ομελέτα για τον άρχοντα που δεν τρώει τέτοια ποταπά φαγητά (άτιμες μανάδες). Αλλά αυτό δεν είναι ομελέτα, η απελπισία η ίδια είναι. Παραθέτω τον τρόπο που τη μαγειρεύω, μπας και βρεθεί κανας άνθρωπος να εντοπίσει το λάθος. Γιατί κάπου υπάρχει λάθος.
Δεν δεχόμεθα απαντήσεις του στυλ «μην την ξαναδοκιμάσεις». Εδώ κατάφερα κι έφτιαξα παστίτσιο (η υπέρτατη επιτυχία), ντροπή να κολλάω στην ομελέτα. Ούτε και το «ρώτα τη μάνα σου» πιάνει, είμαι πολύ εγωίστρια για κάτι τέτοιο.
Σημείωση: δεν έχω φτιάξει ποτέ στη ζωή μου τηγανητά αβγά, είμαι βέβαιη ότι θα τα κάνω χειρότερα κι από την ομελέτα. Επίσης η λύση της «ομελετιέρας» (ή όπως αλλιώς λέγεται εκείνο το τηγάνι με το καπάκι ειδικά για ομελέτες) δεν υφίσταται.

Μέθοδος παρασκευής:
Για ένα άτομο
Τηγανίζω πατάτες, τις στραγγίζω, τις αλατίζω. Χτυπάω 3-4 αβγά, ρίχνω μέσα αλάτι, φέτα. Έχω μαράνει στο τηγάνι με λίγο λάδι μια μικρή κονσέρβα μανιτάρια και κύβους πιπεριές διάφορα χρώματα (τις έχω στην κατάψυξη για πρόχειρες). Ρίχνω μανιτάρια-πιπεριές στις πατάτες (παλιά στο μείγμα των αβγών). Στο τηγάνι βάζω λίγο λάδι ακόμα και το βάζω να ζεσταθεί σε χαμηλή φωτιά. Ρίχνω τις πατάτες και σιγά σιγά τα αβγά να πάνε παντού. Αφήνω ελάχιστα στη φωτιά σηκώνοντας με τη σπάτουλα τις άκρες της ομελέτας για να μετακινηθεί το αβγό. Παίρνω πιατέλα, σκεπάζω τηγάνι, παθαίνω εξάρθρωση καρπού, γυρίζω ομελέτα (αν αυτή δεν κολλήσει, δεν χυθεί, δεν διαλυθεί) και βάζω στο τηγάνι από την άλλη μεριά. Την αφήνω και πάλι για ελάχιστα στη φωτιά, κλείνω φωτιά, βγάζω ομελέτα στην πιατέλα, σερβίρω και γίνεται άφαντη.

Στη θεωρία όλα λειτουργούν, στην πράξη γιατί δεν δουλεύει τίποτα παρά μόνο το κομμάτι με την εξάρθρωση;