ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΑ
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ

Το γνωστότερο είδος αμπελιού V. vinifera καλλιεργείται στην Εγγύς Ανατολή πιθανότατα πριν από το 4000 π.Χ.
Πολλές αναφορές σχετικές με το κρασί στην Παλαιά Διαθήκη υποδεικνύουν την πολύ παλαιά προέλευση της οινοποιίας και τη σημασία της βιομηχανίας του κρασιού στη Μέση Ανατολή. Τα κρασιά είχαν μεγάλη σημασία στη μινωική, την ελληνική και την ετρουσκική επικράτεια.
Εξαιρετική ακμή γνώρισε το εμπόριο του κρασιού μεταξύ των ελληνικών πόλεων και των πάμπολλων ελληνικών αποικιών.

Στην αρχαία Ελλάδα το κρασί ήταν σκοτεινόχρωμο και συνήθως πινόταν ανακατεμένο με νερό. Όποιος έπινε ανέρωτο το κρασί του θεωρούνταν έκλυτος. Τα κρασιά από τη Χίο, την Κω, τη Λέσβο, την Ικαρία, τη Θεσσαλία, τη Φρυγία, τη Θράκη ήταν φημισμένα στον αρχαίο κόσμο. Οι Έλληνες μετέφεραν και καλλιέργησαν το αμπέλι σε όλες τις αποικίες τους, από την Ιβηρική Χερσόνησο μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα.

Κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους, δε σημειώθηκαν ουσιαστικές αλλαγές στην οινοποιία, παρόλο που η αύξηση του πλούτου είχε ως αποτέλεσμα μια συνεχή αναζήτηση ολοένα και πιο βελτιωμένης γεύσης. Η πλήρης ωρίμανση ωστόσο του κρασιού ήταν αδύνατη, μέχρις ότου γενικεύτηκε η χρήση του μπουκαλιού και του φελλού. Αρκετά από τα κρασιά της αρχαίας Ρώμης απέκτησαν μεγάλη φήμη. Τα κρασιά αυτά, όπως και τα ελληνικά, βράζονταν, στη συνέχεια τους προσέθεταν αρωματικές ουσίες(καρπούς ή άνθη) ή τα αναμίγνυαν με ουσίες που ως σκοπό είχαν την εξασφάλιση καλύτερης και πιο μακροχρόνιας συντήρησης (ρητίνη , μέλι , πίσσα κ,α.). Τα κρασιά φυλάγονταν σε βαρέλια, ασκούς από δέρμα κατσίκας ή πήλινους αμφορείς και "πωματίζονταν" με λάδι ή κουρέλια βουτηγμένα σε λίπος.
Οι ρωμαϊκές κτήσεις επέτρεψαν στην αμπελουργία να εξαπλωθεί αρχικά σε όλη την περιοχή της Μεσογείου και στη συνέχεια και σε βορειότερες χώρες. Η επέκταση αυτή ωστόσο δεν ήταν απρόσκοπτη: ο Δομιτιανός είχε απαγορεύσει την αμπελοκαλλιέργεια το έτος 92 μ.Χ., ενώ ο Πρόβος την αναβίωσε και την ενίσχυσε το 282.

Ο ρόλος του κρασιού στην χριστιανική Θεία Λειτουργία υπήρξε ο σημαντικότερος παράγοντας που συνεχίστηκε η παραγωγή κρασιού μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αν και κατά τον Μεσαίωνα η παραγωγή και η ποιότητα των κρασιών, στον βαθμό που έχει εξακριβωθεί, παρουσίασε πτώση η καλλιέργεια των αμπελιών συνεχίστηκε και η φροντίδα των αμπελώνων ήταν σχεδόν αποκλειστικά ασχολία της Εκκλησίας. Η επανεμφάνιση καλών κρασιών και φημισμένων αμπελώνων οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις προσπάθειες μοναχών που καλλιεργούσαν αμπέλια στον περιτειχισμένο κήπο κάθε μοναστηριού. Ορισμένα αμπέλια από τα οποία παράγονται φημισμένα τοπικά κρασιά στη Γαλλία βρίσκονται ακόμη συγκεντρωμένα γύρω από παλαιά μοναστήρια.

Ακολουθώντας τα ταξίδια του Κολόμβου, η καλλιέργεια του αμπελιού και η οινοποιία μεταφέρθηκαν από τον Παλαιό Κόσμο στο Μεξικό, στη Νότια Αμερική και, στη συνέχεια, στη νότια Αφρική, την Αυστραλία και την Καλιφόρνια.

Το 1860 ο Λουί Παστέρ συνέβαλε στη σταθεροποίηση της οινοποιητικής βιομηχανίας αποδεικνύοντας ότι η θέρμανση παρεμπόδιζε την ανεπιθύμητη μικροβιακή δραστηριότητα στο κρασί. Η χρήση της φιάλης και του φελλού, όπως είναι γνωστή στη σύγχρονή εποχή, φαίνεται ότι γενικεύτηκε προς τα τέλη του 17ου αιώνα. Η αξιοποίηση και των δύο οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στο έργο του Περινιόν ντομ ή ντον Πιέρ, Βενεδικτίνου μοναχού της μονής του Hautvillers, πατέρα της σαμπάνιας.

Αλλη σημαντική αλλαγή υπήρξε η τυχαία ανακάλυψη το 1775 στο Ράινγκαου ότι τα σταφύλια που αφήνονταν πάνω στο κλήμα μέχρι να αρχίσουν να σήπονται έδιναν μια γλυκύτητα και ένα "μπουκέ" που δεν μπορούσε να επιτευχθούν με άλλο τρόπο. Στα μέσα της δεκαετίας του 1750 οι έμποροι της Μαδέρα άρχισαν πρώτοι να ενισχύουν επιστημονικά τα κρασιά τους προσθέτοντας σε αυτά μια ποσότητα μπράντυ, η διαδικασία αυτή είναι βασική για την παρασκευή και ωρίμανση όλων σχεδόν των επιδορπίων κρασιών.

Οι ευρωπαϊκοί αμπελώνες υπέστησαν μια μεγάλη καταστροφή, η οποία απείλησε να τους εξολοθρεύσει τελείως. Το 1863 εισάχθηκε συμπτωματικά από την Αμερική ένα Έντομο γνωστό ως Φυλλοξήρα, το οποίο τρεφόταν από την ρίζα του αμπελιού. Μεγάλες οινοπαραγωγές περιοχές ερημώθηκαν καθώς η ασθένεια εξαπλωνόταν. Τελικά, οι καταστροφές τέθηκαν υπό έλεγχο με την εισαγωγή ανθεκτικών στη Φυλλοξήρα υποκειμένων αμπέλου από την Καλιφόρνια, στα οποία εμβολιάστηκαν οι παλαιές ευρωπαϊκες ποικιλίες .